polski

Scena balkonowa

Ach! Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo? Wyrzecz się ojca i odrzuć nazwisko Lub, jeśli nie chcesz, powiedz, że mnie kochasz, a ja wyrzeknę się mojego rodu. Tylko nazwisko twoje jest mi wrogiem. Ty jesteś sobą - nie żadnym Montecchim. Cóż jest Montecchi?

SB 2

To nie dłoń, nie stopa, nie twarz, nie ramię - nie człowiecze ciało. O zmień nazwisko, nazwij się inaczej! Cóż znaczy nazwa? To, co zwiemy różą pod inną nazwą nie mniej by pachniało. Tak i Romeo, gdyby się nazwał inaczej byłby wciąż tym samym cudem.

SB 3

Romeo, odrzuć nazwisko, a za ten dźwięk, który nie jest nawet cząstka ciebie weźmiesz mnie całą. To szczęście, że na twarzy mam maskę mroku, bo widziałbyś na niej rumieniec wstydu za to, co słyszałeś z moich ust.

SB 4

Rada bym wszystko odwołać, przestrzegać form - lecz po co nam konwenans? Czy ty mnie kochasz? Wiem że powiesz tak, a ja uwierzę, a jednak przysięgi czasem się łamie. przysłowie powiada, że wiarołomstwo kochanków rozśmiesza Jowisza w niebie.

SB 4

Romeo, najmilszy, jeśli mnie kochasz, powiedz mi to szczerze. Jeżeli masz mnie za łatwy podbój, zrobię wyniosłą minę i na złość będę cię zmuszać do dalszych zalotów. ale naprawdę nie mam na to chęci. Tak, jestem może dla ciebie zbyt czuła, możesz pomyśleć

SB 6

że się mało cenię, lecz wierz mi, będę na pewno wierniejsza od tych, co sprytnie umieją się droczyć. Powinnam była trzymać cię na dystans, przyznaję, ale i tak podsłuchałeś co sobie szeptałam o mojej wielkiej miłości.

SB 7

więc nie win mnie za to, nie bierz za płochość tego, coś usłyszał tylko dlatego, żeś podkradł się w mroku.