ok

Weronie Wiersz Norwida nawiązuje do legendy o Romeo i Julii oraz do samego miasta Werona, gdzie miała miejsce ich tragiczna historia. Poeta nie skupia się jednak na opowieści o zakochanych, lecz na zderzeniu ludzkich uczuć z potęgą kosmosu.

Norwid opisuje deszcz padający na grób nieszczęśliwych kochanków, podczas gdy gwiazdy świecą na niebie. Obrazy te ukazują dwoistość rzeczywistości z jednej strony mamy smutek i przemijanie deszcz z drugiej – odwieczność i obojętność wszechświata gwiazdy

Poeta podkreśla, że gwiazdy „drżą” – ale nie dlatego, że odczuwają smutek czy współczucie, lecz dlatego, że są jedynie niemymi świadkami wszystkiego,

, co dzieje się na ziemi. Norwid w subtelny sposób porusza problem ludzkiej egzystencji i jej małości wobec ogromu wszechświata.