Pytanie  |
Odpowiedź |
Bez serc, bez ducha, to szkieletów ludy; rozpocznij naukę
|
|
Młodości! dodaj mi skrzydła!
|
|
|
Niech nad martwym wzlecę światem rozpocznij naukę
|
|
W rajską dziedzinę ułudy:
|
|
|
|
rozpocznij naukę
|
|
Nowości potrząsa kwiatem,
|
|
|
I obleka w nadziei złote malowidła. rozpocznij naukę
|
|
Niechaj, kogo wiek zamroczy,
|
|
|
Chyląc ku ziemi poradlone czoło, rozpocznij naukę
|
|
|
|
|
Jakie tępymi zakreśla oczy. rozpocznij naukę
|
|
|
|
|
|
rozpocznij naukę
|
|
|
|
|
Przeniknij z końca do końca. rozpocznij naukę
|
|
Patrz na dół - kędy wieczna mgła zaciemia
|
|
|
Obszar gnuśności zalany odmętem: To ziemia! rozpocznij naukę
|
|
Patrz, jak nad jej wody trupie
|
|
|
Wzbił się jakiś płaz w skorupie. rozpocznij naukę
|
|
Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem;
|
|
|
Goniąc za żywiołkami drobniejszego płazu, rozpocznij naukę
|
|
To się wzbija, to w głąb wali;
|
|
|
Nie lgnie do niego fala, ani on do fali; rozpocznij naukę
|
|
A wtem jak bańka prysnął o szmat głazu.
|
|
|
Nikt nie znał jego życia, nie zna jego zguby: rozpocznij naukę
|
|
|
|
|
Młodości! tobie nektar żywota rozpocznij naukę
|
|
Natenczas słodki, gdy z innymi dzielę:
|
|
|
Serca niebieskie poi wesele, rozpocznij naukę
|
|
Kiedy je razem nić powiąże złota.
|
|
|
Razem, młodzi przyjaciele!... rozpocznij naukę
|
|
W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele;
|
|
|
Jednością silni, rozumni szałem, rozpocznij naukę
|
|
Razem, młodzi przyjaciele!...
|
|
|
I ten szczęśliwy, kto padł wśród zawodu, rozpocznij naukę
|
|
|
|
|
Dał innym szczebel do sławy grodu. rozpocznij naukę
|
|
Razem, młodzi przyjaciele!...
|
|
|
Choć droga stroma i śliska, rozpocznij naukę
|
|
Gwałt niech się gwałtem odciska,
|
|
|
Choć droga stroma i śliska, rozpocznij naukę
|
|
Gwałt i słabość bronią wchodu:
|
|
|
Gwałt niech się gwałtem odciska, rozpocznij naukę
|
|
A ze słabością łamać uczmy się za młodu!
|
|
|
Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze, rozpocznij naukę
|
|
Ten młody zdusi Centaury,
|
|
|
|
rozpocznij naukę
|
|
Do nieba pójdzie po laury.
|
|
|
Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga; rozpocznij naukę
|
|
Łam, czego rozum nie złamie:
|
|
|
Młodości! orla twych lotów potęga, rozpocznij naukę
|
|
|
|
|
Hej! ramię do ramienia! spólnymi łańcuchy rozpocznij naukę
|
|
Opaszmy ziemskie kolisko!
|
|
|
Zestrzelmy myśli w jedno ognisko rozpocznij naukę
|
|
I w jedno ognisko duchy!...
|
|
|
Dalej, bryło, z posad świata! rozpocznij naukę
|
|
Nowymi cię pchniemy tory,
|
|
|
Aż opleśniałej zbywszy się kory, rozpocznij naukę
|
|
Zielone przypomnisz lata.
|
|
|
A jako w krajach zamętu i nocy rozpocznij naukę
|
|
Skłóconych żywiołów waśnią,
|
|
|
Jednym stań się z bożej mocy. rozpocznij naukę
|
|
Świat rzeczy stanął na zrębie;
|
|
|
Szumią wichry, cieką głębie, rozpocznij naukę
|
|
A gwiazdy błękit rozjaśnią -
|
|
|
W krajach ludzkości jeszcze noc głucha: rozpocznij naukę
|
|
Żywioły chęci jeszcze są w wojnie;
|
|
|
Oto miłość ogniem zionie, rozpocznij naukę
|
|
Wyjdzie z zamętu świat ducha:
|
|
|
Młodość go pocznie na swoim łonie, rozpocznij naukę
|
|
A przyjaźń w wieczne skojarzy spojnie.
|
|
|
|
rozpocznij naukę
|
|
I przesądy światło ćmiące.
|
|
|
Witaj, jutrzenko swobody, rozpocznij naukę
|
|
Zbawienia za tobą słońce!
|
|
|
