Imagia

Kąt widzenia obiektywu

kąt między najbardziej oddalonymi od siebie punktami świetlnymi w płaszczyźnie horyzontalnej lub wertykalnej matrycy światłoczułej, zarejestrowanymi za pomocą obiektywu o określonej ogniskowej.

Koncepcja pola widzenia

za pomocą oczu jest analogiczna do pojęcia kąta widzenia obiektywu. Pole widzenia oznacza obszar rejestrowany przez nieruchome oko w unieruchomionej głowie.

Badanie perymetryczne-

celem takiego badania jest wyznaczenie obrysu pola widzenia nieruchomego oka we wszystkich możliwych kierunkach.

Obiektyw standardowy

obiektyw o ogniskowej 50 mm, pokrywa tę część pola widzenia, która char. się największą rozdzielczością i najwyższą wrażliwością na różnicowanie długości fali elektromagnetycznej w zakresie światła widzialnego.

Peryferyczna część pola widzenia

niewielki obszar w okolicach dołka centralnego, bardzo wrażliwa na ruch.

Mózg szacuje odległości i wielkości rzeczy w scenie w. za pomocą: (3 parametry)

1. Rzeczywista wielkość obiektu - szerokość lub wysokość, wyrażona. w mm, cm lub m. 1. Kąt pola widzenia - wyr. w stopniach. 2. Odległość obiektu od soczewki oka - wyr. w mm, cm lub m.

Wyobraźnia

służy do przypominania sobie w całości uprzednio widzianych scen pod wpływem chwilowego pobudzenia fotoreceptorów, mechanizm operowania zasobami pamięci wzrokowej.

Doświadczenie widzenia:

1. Oddolny mechanizm widzenia.- od oka do kory mózgu 1. Pamięć wizualna. - możliwe interpretacje dla aktualnie docierających do mózgu danych drogą oddolną.

Widzialna scena (2 rodz. danych):

1. rejestracja rozkładu oświetlenia fragmentów ograniczonych polem widzenia, 2. zapisane w pamięci wspomnienia wizualne. Poruszamy oczyma dlatego ze zakres pola widzenia jest ograniczony a zmieniając ich położenie możemy zobaczyć i stworzyć obraz

Trzy pary antagonistycznych mięśni - uczestniczą w ruchach oka.

1. M. proste boczne, skroniowy i przyśrodkowy - ruch oka w prawo lub lewo 2. M. proste, górny i dolny - ruch oka góra-dół 3. M skośne, górny i dolny - ruchy oka w miejsca horyzontalne i wertykalne (np. prawy góry róg)

Ruch retrakcyjny

cofanie się gałek ocznych w głąb czaszki.

1. Pozorny bezruch gałki:

Mikroruchy - ruchy fiksacyjne: mikrosakady, mikrodryft, mikrodrżenia - przeciwdzaiałają adaptacji fotoreceptorów do tego samego oświetlenia podczas fiksajci oka.

2. Ruchy mimowolne:

Odruch przedsionkowo oczny-utrzumanie spojrzenia na damym obiekcie gdy porusza się głowa, przeciwdziała utracie ostrości widzenia.

utrzymywanie spojrzenia gdy obiekt się porusza wobec nieruchomego obserwatora, albo obserwator wobec nieruchomego obiektu, głowa jest stabilan a oczy bezwiedznie fiksują się na dużym obiekcie, którego obraz szybko zmienia położenie na siatkówce.

Odruch optokinetyczny

utrzymywanie spojrzenia na obiekcie który się zbliża lub oddala, albo do któreg oobserwator się zbliża lub oddala.(konwergencyjne- zbieżne, dywergencyjne-rozbieżne)

Odruchy wergencyjne

precyzyjne pozycjowanie osi widzenia obu gałek na fragmencie sceny wizualnej, przeniesienie spojrzenia z jednego punktu względnie stabilnej sceny wizualnej na inny.

Sakada- ruch skokowy

Fiksacja wzroku:

po każdej sakadzie oczy nieruchomieją

krótkotrwałe wyłączenie częsci kory wzrokowej które są odpowiedzialne za odbiór danych o stanie pobudzenia fotoreceptorów.

Wygaszane sakadowe:

stała zależnośc między amplitudą, czasem i prędkością każdej sakady.

Stereotypowość sakady

Balistyczność

bezwladność niezmiennośc kiernku gałki ocznej po rozpoczęciu sakady.

ruchy mimowolne, zapobiegają adaptacji pobudzonej grupy receptorów do działającego na nie światła.

Ruchy fiksacyjne

: (termor, oczopląs fizjologiczny)- są stała mimowolną aktywnościa gałek podczas fiksacji.

Mikrodrżenia

wolny ruch gałki ocznej w przypadkowym kierunku który powoduje ze obraz rzutowany na siatkówkę stale oświetla nieco inna grupę fotoreceptorów.

Miktodryft

przesuwa oś widzenia na większą odległośc niż mikrodryft, wykonywanie synchronicznie przez oboje oczu.

Mikrosakady

Neurofizjologiczny model ruchów podązania (3 programy okoruchowe)

1. Odruch przedsionkowy: łączą go struktury podkorowe w pniu mózgu 2. Ruch sakadyczny 1. Specyficzny program podążania.: czolowy ośrodek ruchu podążania i dodatkowy ośrodek skojarzonego spojrzenia w bok.

impulsy nerwowe docierają do jej zewnętrznych warstw z siatkówki za pośrednictwem wiązki włókien nerwu wzrokowego zwanej szlakiem siatkówkowo-wzgórkowym.

WZGÓREK GÓRNY BLASZKI CZWORACZEJ (SC)

ruch oka

SAKADA

wiązka włókien nerwu wzrokowego.

SZLAK SIATKÓWKOWO-WZGÓRKOWY

sieć wypustek, która łączy komórki horyzontalne znajdujące się pod fotoreceptorami.

DENDRYTY

tworzą połączone ze sobą fotoreceptory przy pomocy jednej komórki horyzontalnej w połączeniu z komórką zwojową za pośrednictwem komórki dwubiegunowej.

POLE RECEPCYJNE KOMÓRKI ZWOJOWEJ

Komórki amakrynowe i interneurony

odgrywają szczególną rolę w łączeniu ze sobą pól recepcyjnych komórek zwojowych. Wiążą się z komórkami dwubiegunowymi na wyjściu (= tuż przed połączeniem z kom zwojową)

wzajemne zmniejszanie aktywności połączonych ze sobą komórek. (Mach) / aktywnośc komórek która hamują jakby z boku poziom pobudzenia sąsiadujących ze soba komórek

Mechanizm hamowania obocznego